Ik geloof dat het ongeveer vier jaar geleden is dat ik in een behoorlijke crisis was beland. Ik had geen idee meer waar ik naar toe wilde met mijn leven. Ik had een burnout en heel rare depressieve en lege dagen. Met veel huilen, weinig energie en veel gepieker over niets en alles. Soms kwam er dan toch een inspiratie moment en maakte ik opeens een mooie tekening.
Op een gegeven moment stuurde ik een vriendin een sms-je met de volgende tekst:
Ik ben op pad in de bergen
Zoek naar toppen die ik kan bereiken met mijn doorzettingsvermogen
Bij elk moment van puur geluk of echte pijn overvalt mij de vraag
Welke top en welk dal zal ik moeten overbruggen
Om weer echt gelukkig te mogen zijn?
En ik wilde haar graag helpen omdat zij ook een moeilijke periode in haar leven had gehad. Ik stelde haar hiermee indirect de vraag: Wat wil jij doen in je leven? Waar word je nu echt blij van? En ze gaf me geen antwoord maar stuurde de vraag gewoon retour. “Waar word jij nu echt gelukkig van?” en op de en of andere manier kwam deze vraag echt binnen. Ik was diep geraakt en wist opeens heel zeker dat ik wilde coachen en schrijven. Ik kreeg tranen in mijn ogen…en was een half uur lang echt van slag… Ik had mijn levensmissie gevonden nou ja in ieder geval een vorm om mensen te kunnen inspireren en te ondersteunen.
Dapper begon ik aan mijn eerste boek met het idee dat ik dit snel en gemakkelijk kon doen. Al gauw kwamen de hoofdstuktitels. Het zou gaan over fases in je leven en op de een of andere manier begreep ik wat voor fases er zouden kunnen zijn. Ook het schrijven van de hoofdstukken ging bijna vanzelf. Maar toen kwam de weerstand. Wie zou dit nu willen lezen? Hebben andere mensen hier nu echt wat aan? Moet ik een uitgever zoeken of geef ik het uit in eigen beheer? Er zijn al zoveel boeken, wat voegt dit boek nu toe? Maar ik zette door ondanks mijn twijfels.
Een jaar geleden had ik het voor mijn idee nu is het wel redelijk af. ‘Laat ik eens wat proeflezers zoeken’. Ik liet het lezen aan een antal mensen en vroeg om feedback. Ik wilde er graag van leren en het boek daarna ‘even afmaken’ maar het liep heel anders…
Mijn proeflezers gaven veel aanwijzingen en kritieke punten waardoor ik blokeerde inplaats van dat ik verder wilde schrijven. Dit lag niet aan deze mensen maar aan mijn eigen perfectionisme. Ze gaven veel opbouwende kritiek en ik zag dat me nog een berg werk te wachten lag als ik dit allemaal mee zou nemen. Ik wilde het boek het liefst uit het raam gooien. En legde het weg…
Goede vrienden bleven vragen hoe het met mijn boek ging en ik bleef smoezen verzinnen waarom ik er niet meer aan werkte. Tot ik op een dag besefte dat een perfect boek schrijven niet kan en ik veel mooie dingen te delen heb met de wereld en dit dus gewoon mag doen. Hoera! Drie kwart jaar later (wat nu een paar weken geleden is) heb ik de draad eindelijk weer opgepakt. Ik wil het boek heel graag uitgeven ik weet nog niet wanneer en hoe lang ik er nog aan ga werken maar ik heb besloten echt door te zetten en op deze site af en toe te bloggen over hoe het gaat…
Hierbij nog een gedichtje uit het boek:
Een ijsbeer lag te slapen alsof hij nooit anders deed
Hij wilde wel wakker worden omdat hij heus wel weet
Ergens is ook een missie in dit leven voor mij
Als ik me daarmee verbind
Kan ik worden wie ik werkelijk ben
En voel ik me weer rustig, vrolijk en vrij